Chirurgia stomatologiczna
Ekstrakcja zęba – zabieg chirurgiczny polegający na usunięciu zęba przy użyciu odpowiedniego instrumentarium. Zabieg przeprowadzany jest w znieczuleniu miejscowym, co zapewnia bezbolesność zabiegu.
Ekstrakcja zębów zatrzymanych – zabieg chirurgiczny polegający na usunięciu zęba, który ze względu na swoje położenie (np. blokowanie przez inne zęby, nieprawidłowy kierunek wzrostu) pozostał w kości (nie będąc widocznym w jamie ustnej). Problem ten najczęściej dotyczy dolnych zębów mądrości (ósemek) oraz kłów w szczęce, a także zębów dodatkowych, nadliczbowych oraz zawiązków zębów stałych u dzieci i młodzieży.
Resekcja korzenia zęba – zabieg chirurgiczny polegający na usunięciu fragmentu korzenia zęba (około 3 mm) ze względu na utrzymujący się przy nim przewlekły stan zapalny. Pozwala na pozostawienie w jamie ustnej zęba, który w innym przypadku musiałby zostać usunięty. Obecnie stosowana dość rzadko.
Hemisekcja/radektomia – zabieg chirurgiczny przeprowadzany w zębach wielokorzeniowych (najczęściej zęby trzonowe) zniszczonych i złamanych, często ze stanem zapalnym. Zabieg polega na usunięciu w znieczuleniu miejscowym jednego (albo więcej) korzenia zęba wraz z częścią korony zęba, przy pozostawieniu pozostałych korzeni. Taki ząb najczęściej wymaga odbudowy protetycznej.
Podcięcie wędzidełka – zabieg chirurgiczny stosowany w wypadku zbyt krótkiego wędzidła języka lub wędzidła wargi górnej lub dolnej przy dodatnim wyniku tzw. pull syndrome. Najczęściej wykonywany u młodych pacjentów, u których wrzynające się kły (10 – 12 r. ż.) nie są w stanie zmniejszyć diastemy między zębami siecznymi. Wykonywany w znieczuleniu miejscowym jest bezbolesny.
Piezochirurgia to innowacyjna technika chirurgii kostnej, przeznaczona do stosowania w zabiegach z zakresu chirurgii szczękowo-twarzowej i stomatologicznej, implantologii i periodontologii.
Piezochirurgia to ultranowoczesna metoda cięcia tkanek twardych charakteryzująca się doskonałą wręcz precyzją, tak ważną przy zabiegach chirurgicznych. Piezochirurgia umożliwia wybiórcze cięcie, wyłącznie zmineralizowanych tkanek twardych bez niszczenia innych delikatnych struktur anatomicznych, ogranicza utratę tkanki kostnej oraz zniszczenie otaczających tkanek miękkich.
Piezoelektryczne techniki chirurgiczne umożliwiają bezpieczne przeprowadzanie zabiegów pozyskiwania tkanki kostnej w postaci wiórów i bloczków kostnych, niezbędnych w wielu procedurach augmentacyjnych, poprzedzających zabiegi wszczepienia implantów zębowych.
Znakomite efekty zastosowania piezochirurgii uzyskuje się przy zabiegach rozszczepienia kości czy podnoszenia dna zatoki szczękowej. Precyzja i delikatność tej techniki oznacza: mniejsze obrzęki, mniejszy ból pozabiegowy, większy komfort w trakcie samego zabiegu.
Plastyka podłoża protetycznego – zabiegi polegające na wycięciu ruchomych fałdów błony śluzowej przed wykonaniem uzupełnień protetycznych ruchomych. Takie zabiegi zapewniają lepsze utrzymanie dla protez.
Sinus lift czyli podniesienie dna zatoki szczękowej tako przygotowanie do wszczepienia implantów zębowych.
Utrata kości wyrostka zębodołowego w wymiarze pionowym, w okolicy dna zatoki szczękowej, jest naturalną konsekwencją utraty zębów w tylnym odcinku szczęki i przeszkodą w leczeniu rekonstrukcyjnym jamy ustnej z zastosowaniem implantów zębowych. Taka sytuacja wymusza zastosowanie odpowiedniego leczenia regeneracyjnego.
Zatoka szczękowa, zwana dawniej jamą Highmora, to parzysta przestrzeń pneumatyczna, mieszcząca się obustronnie w trzonie szczęki. Jej objętość to średnio około 24 cm³. Najniższe miejsce dna zatoki szczękowej (zachyłka zębodołowego) odpowiada położeniu pierwszego zęba trzonowego (szóstka górna). Do zatoki mogą wnikać korzenie zębów trzonowych i przedtrzonowych, a czasem nawet kłów. Zatoka wysłana jest delikatną, cienką błoną tzw. błoną Schneidera. Gdy dochodzi do utraty zębów, kość wyrostka zębodołowego ulega zanikowi, czemu sprzyja dodatkowo pneumatyczny rozrost zatoki szczękowej. Prowadzi to do sytuacji, w której nie ma możliwości wszczepienia implantów zębowych.
Rozwiązaniem w tej sytuacji jest zabieg podniesienia dna zatoki szczękowej, tzn. zmniejszenie jej objętości, zwiększające tym samym bazę kostną niezbędną do osadzenia implantów zębowych. Jest to najbardziej skuteczna metoda terapii, w przypadku zaniku wyrostka zębodołowego w bocznym odcinku szczęki. Brak kostny uzupełniany jest preparatem kościozastępczym.
Wyróżniamy dwie techniki podnoszenia dna zatoki szczękowej (sinus lift):
Metoda otwarta – polega na chirurgicznym, wewnątrzustnym wejściu do zatoki szczękowej z dostępu przez cienką. Do otwarcia zatoki szczękowej używany jest nóż piezoelektryczny lub wiertło różyczkowe, którym niezwykle delikatnie i dokładnie wykonuje się otwarcie okienko kostnego do zatoki szczękowej. Następnie delikatnie odpreparowuje się membranę Schneidera. Nienaruszona błona śluzowa jest jednym z warunków pomyślnego odtworzenia brakującej tkanki kostnej, niezbędnej do prawidłowego wszczepienia implantów zębowych. W uzyskaną pomiędzy podniesioną błonę a kość dna zatoki przestrzeń układa się materiał kościozastępczy np.: Bio-Oss, Nano Bone, Graftec lub autogenne wióry kostne. Okienko kostne zamyka się membraną zaporową np. Bio-Guide, Resodont, Neomem, a następnie przywraca się błonę śluzową przedsionka j. ustnej i szczelnie zaszywa. Przerwania ciągłości błony śluzowej zatoki szczękowej niekoniecznie oznacza niemożność wykonania sinusliftu. Niestety rokowanie w takim przypadku klinicznym jest gorsze i częściej dochodzi do powikłań. Jednym z głównych powikłań jest przemieszczenie się wszczepu kostnego do światła zatoki, powodujące utratę objętości, a co za tym idzie niewystarczającą rekonstrukcję tkanki kostnej przed planowanym zabiegiem wszczepienia implantów zębowych. W takiej sytuacji należy pokryć perforację membraną resorbowalną, osłaniającą przeszczepiony materiał od światła zatoki szczękowej lub gdy błona Schneidera jest wystarczająco gruba, zaszyć perforację nićmi rozpuszczalnymi. Gdy grubość blaszki kostnej wyrostka zębodołowego w wymiarze pionowym wynosi minimum 5 mm, możliwe jest jednoczasowe wszczepienie implantu lub implantów w rekonstruowanej okolicy. Zabieg podniesienia dna zatoki szczękowej metodą otwartą, umożliwia zwiększenie objętości kości w wymiarze pionowym do 10mm.
Metoda zamknięta stosowana w przypadkach klinicznych, wymagających zwiększenia wysokości wyrostka zębodołowego do 5 mm. Zabieg wykonuje się poprzez łoże nawiercone pod implant. Nawiercone łoże w początkowej fazie nie ma długości odpowiadającej długości planowanego w tym miejscu implantu. Brakującą wysokość uzyskuje się za pomocą osteotomów zagęszczając i rozpychając kość, powodując podniesienie tkanki kostnej tworzącej dno zatoki szczękowej. Do wad tej metody należą: ograniczony zakres rekonstrukcji kości, brak kontroli wzrokowej nad polem zabiegowym.
Zatoka szczękowa, zwana dawniej jamą Highmora, to parzysta przestrzeń pneumatyczna, mieszcząca się obustronnie w trzonie szczęki. Jej objętość to średnio około 24 cm³. Najniższe miejsce dna zatoki szczękowej (zachyłka zębodołowego) odpowiada położeniu pierwszego zęba trzonowego (szóstka górna). Do zatoki mogą wnikać korzenie zębów trzonowych i przedtrzonowych, a czasem nawet kłów. Zatoka wysłana jest delikatną, cienką błoną tzw. błoną Schneidera. Gdy dochodzi do utraty zębów, kość wyrostka zębodołowego ulega zanikowi, czemu sprzyja dodatkowo pneumatyczny rozrost zatoki szczękowej. Prowadzi to do sytuacji, w której nie ma możliwości wszczepienia implantów zębowych.
Rozwiązaniem w tej sytuacji jest zabieg podniesienia dna zatoki szczękowej, tzn. zmniejszenie jej objętości, zwiększające tym samym bazę kostną niezbędną do osadzenia implantów zębowych. Jest to najbardziej skuteczna metoda terapii, w przypadku zaniku wyrostka zębodołowego w bocznym odcinku szczęki. Brak kostny uzupełniany jest preparatem kościozastępczym.
Wyróżniamy dwie techniki podnoszenia dna zatoki szczękowej (sinus lift):
Metoda otwarta – polega na chirurgicznym, wewnątrzustnym wejściu do zatoki szczękowej z dostępu przez cienką. Do otwarcia zatoki szczękowej używany jest nóż piezoelektryczny lub wiertło różyczkowe, którym niezwykle delikatnie i dokładnie wykonuje się otwarcie okienko kostnego do zatoki szczękowej. Następnie delikatnie odpreparowuje się membranę Schneidera. Nienaruszona błona śluzowa jest jednym z warunków pomyślnego odtworzenia brakującej tkanki kostnej, niezbędnej do prawidłowego wszczepienia implantów zębowych. W uzyskaną pomiędzy podniesioną błonę a kość dna zatoki przestrzeń układa się materiał kościozastępczy np.: Bio-Oss, Nano Bone, Graftec lub autogenne wióry kostne. Okienko kostne zamyka się membraną zaporową np. Bio-Guide, Resodont, Neomem, a następnie przywraca się błonę śluzową przedsionka j. ustnej i szczelnie zaszywa. Przerwania ciągłości błony śluzowej zatoki szczękowej niekoniecznie oznacza niemożność wykonania sinusliftu. Niestety rokowanie w takim przypadku klinicznym jest gorsze i częściej dochodzi do powikłań. Jednym z głównych powikłań jest przemieszczenie się wszczepu kostnego do światła zatoki, powodujące utratę objętości, a co za tym idzie niewystarczającą rekonstrukcję tkanki kostnej przed planowanym zabiegiem wszczepienia implantów zębowych. W takiej sytuacji należy pokryć perforację membraną resorbowalną, osłaniającą przeszczepiony materiał od światła zatoki szczękowej lub gdy błona Schneidera jest wystarczająco gruba, zaszyć perforację nićmi rozpuszczalnymi. Gdy grubość blaszki kostnej wyrostka zębodołowego w wymiarze pionowym wynosi minimum 5 mm, możliwe jest jednoczasowe wszczepienie implantu lub implantów w rekonstruowanej okolicy. Zabieg podniesienia dna zatoki szczękowej metodą otwartą, umożliwia zwiększenie objętości kości w wymiarze pionowym do 10mm.
Metoda zamknięta stosowana w przypadkach klinicznych, wymagających zwiększenia wysokości wyrostka zębodołowego do 5 mm. Zabieg wykonuje się poprzez łoże nawiercone pod implant. Nawiercone łoże w początkowej fazie nie ma długości odpowiadającej długości planowanego w tym miejscu implantu. Brakującą wysokość uzyskuje się za pomocą osteotomów zagęszczając i rozpychając kość, powodując podniesienie tkanki kostnej tworzącej dno zatoki szczękowej. Do wad tej metody należą: ograniczony zakres rekonstrukcji kości, brak kontroli wzrokowej nad polem zabiegowym.
Chirurgia stomatologiczna.
O to najczęciej pytają pacjenci
Czy usunięcie zęba będzie boleć?
Potocznie ”wyrwanie zęba” to zabieg chirurgiczny polegający na usunięciu zęba z zębodołu przy użyciu odpowiedniego instrumentarium (kleszczy, dźwigni itp.).
Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym. Dzięki nowoczesnym znieczuleniom i dobrej ręce chirurga wizyta będzie bezbolesna.
Czy usuwacie zatrzymane zęby?
Tak usuwamy. Operacyjne usunięcie jest to zabieg dotyczący zębów, które ze względu na swoje położenie (np. blokowanie przez inne zęby, nieprawidłowy kierunek wzrostu) pozostały w kości i nie są widoczne w jamie ustnej. Problem ten najczęściej dotyczy zębów mądrości (ósemek) oraz kłów w szczęce, a także zębów dodatkowych, nadliczbowych oraz zawiązków zębów stałych u dzieci i młodzieży.
Operacyjne usunięcie zęba jest zabiegiem bardziej skomplikowanym niż „zwykła ekstrakcja”. Wymaga zdecydowanie więcej czasu oraz dodatkowych narzędzi służących do odsłonięcia zęba z kości. Wskazaniem do usunięcia zębów zatrzymanych, są przewidywane działania ortodontyczne lub protetyczne, rozwijające się wewnątrzkostne torbiele zębopochodne, jak również ucisk na zęby sąsiednie, powodujący możliwość resorpcji ich korzeni.
Zabieg operacyjnego usunięcia zęba należy starannie zaplanować, dokładnie określić położenie zęba tak, aby działania prowadzące do jego ekstrakcji nie spowodowały destrukcji struktur otaczających (zębów sąsiednich, uszkodzenia dużych naczyń krwionośnych czy nerwów).
Należy pamiętać, że zabieg usunięcia zęba zatrzymanego, jest procedurą trudną, zawsze obarczoną większą ilością możliwych powikłań, ze względu na nietypowe usytuowanie zęba oraz mogące wystąpić nieprzewidziane trudności śródzabiegowe.
Do najczęstszych powikłań podczas ekstrakcji zębów zatrzymanych należą:- uszkodzenie nerwu zębodołowego dolnego podczas usuwania dolnych zębów ósmych,
- otwarcie zatoki szczękowej podczas usuwania górnych zębów ósmych,
- uszkodzenie koron i korzeni zębów sąsiednich
Po usunięciu zęba zatrzymanego pozostaje znaczny ubytek kości, związany z koniecznością jego odsłonięcia i wytworzenia okna kostnego, umożliwiającego jego wyjęcie. W określonych przypadkach wskazane jest uzupełnienie ubytku kostnego, powstałego po zabiegu za pomocą preparatów kościozastępczych, np. Bio-Oss, Nano Bone, Graftec. Ma to na celu uniknięcie dużego zaniku kostnego w tej okolicy oraz rozchwiania zębów sąsiednich ze względu na brak podparcia kostnego ich korzeni.